Guatemala City, Februari 2006 Meestal waait de wind hier uit het noordoosten. Oceaanwind vanaf de golf van Mexico en Honduras. Wanneer die wind boven de beboste noordvlakte van Guatemala komt, zwaar van waterdamp en Cubaanse sigarenrook ontstaat er direct bewolking. Halverwege het land wordt dezelfde wind omhoog gestuwd door het hoogland waarop ook Guatemala City ligt (6000 voet). Nog meer wolken. Achter de stad wordt de lucht nog verder omhoog gestuwd door een keten vulkaangebergte. Wolken tegen de vulkaanhellingen. Pas als de lucht weer neerdaalt naar de zuidelijke laagvlakte rond San Jose is alle vocht uit de lucht verdwenen en is de hemel open. Deze zuidelijke laagvlakte is dan ook al klaar, en op een dag als vandaag, met een sterke noordenwind kunnen we dus niet meer vliegen, ook al ligt een flink stuk van het land helemaal open. Gister ook al niet. Een welverdiende pauze in het drukke vliegwerk van de afgelopen weken. Read more
Lange rijen bejaarde Grieken. Opa’s en oma’s voor de bank om hun pensioentje op te halen met een maximum van 120 euro. Want de ECB heeft onder druk van de Eurozone besloten om geen steun meer te verlenen aan het Griekse bankenstelsel. Ik zie hem de laatste dagen overal op de Nederlandse Media, die foto met die rij voor de bank. Dat diezelfde bejaarden elke dag in diezelfde rij staan voor de gaarkeukens van Athene daar zie ik dan weer niks van. In de Nederlandse Media. De zogenaamd objectieve Nederlandse Media. 
Guatemala City, Februari 2006 – Het is goed om weer Spaans te horen om me heen. Je kunt heimwee hebben naar je geboorteland. Of plaats. Dat wist ik. Maar kun je ook heimwee hebben naar een taal? Zelfs als die niet eens je eigen is ? Ik kom er eigenlijk nu pas achter hoeveel ik van het Spaans ben gaan houden. Een taal die zonder uitzondering gepaard gaat met veel handgebaar en een golvende melodie. Storende factor is de wetenschap dat de overgrote meerderheid van de Spaans sprekende bevolking in dit ruige land in het bezit is van een vuurwapen. Een beetje een valse noot in de melodie zullen we maar zeggen. Niettemin geniet ik van het verblijf hier, nu al weer een maand, en dit schrijvende kijk ik terug op een bewogen en internationaal jaar.
Juba, Februari 2009 – Scarlatti vult de kamer met genialiteit. Ik heb mijn iPodje aangesloten op de TV, formaatje ‘WK-Voetbal’. De combinatie van de twee zorgt voor een aannemelijke geluidskwaliteit, al moet ik opmerken dat ze het die arme Domenico niet makkelijk maken op het moment. Ik zit hier midden op een bouwplaats. Boven mijn hoofd worden nog meer ‘kamers’ gemaakt. Buiten, tussen de barakken wordt een stoepje gelegd. Het gaat gepaard met een hoop gehamer, het schrille gekrijs van slijpmachines, het oorverdovende geluid van zware boormachines en het luide gekwek van de ebbenhouten schoonmaakstertjes die de ramen en deuren van deze ‘kamers’ eens flink komen afsoppen vandaag. Gelukkig ken ik zijn muziek goed. Domenico hoeft slechts hier en daar een paar nootjes door het lawaai heen te persen om zich verstaanbaar te maken. Hij spreekt mijn taal, ik ken zijn verhaal, we zijn vrienden. 
