|
You are using an insecure version of your web browser. Please update your browser!
Using an outdated browser makes your computer unsafe. For a safer, faster, more enjoyable user experience, please update your browser today or try a newer browser.
|
|
reisverhalen en vertellingen |
Gisteravond zaten we thuis op de bank, ieder met een laptop op schoot in afwachting van de resultaten van Het Referendum. Een referendum dat ad hoc was afgeroepen nadat onderhandelingen met de Eurogroep op niets uitliepen. Een omstreden referendum ook. Sommigen noemden het een akte van onvermogen voor Tsipras en zijn partij Syriza: “We durven geen beslissing te nemen dus laten we het maar aan het volk.” Read more
Lange rijen bejaarde Grieken. Opa’s en oma’s voor de bank om hun pensioentje op te halen met een maximum van 120 euro. Want de ECB heeft onder druk van de Eurozone besloten om geen steun meer te verlenen aan het Griekse bankenstelsel. Ik zie hem de laatste dagen overal op de Nederlandse Media, die foto met die rij voor de bank. Dat diezelfde bejaarden elke dag in diezelfde rij staan voor de gaarkeukens van Athene daar zie ik dan weer niks van. In de Nederlandse Media. De zogenaamd objectieve Nederlandse Media. Read more
(c) Flickr / griffhome
Bangkok, Maart 2007 – Geluk overkomt je niet, geluk dwing je af. Het is een dijk van een cliché, maar het is ook een beschrijving van mijn dag van vandaag. Vanochtend in Bangkok werd ik wakker met een vette grijns op mijn gezicht. Niet zozeer om de dingen die komen gingen. Het vertrek van Jeroen en Sig zonder mij. De lange lange vlucht per airliner naar Amsterdam waar ik altijd tegenop zie. Daar was ik niet gelukkig om. Nee, ik werd vanochtend gelukkig wakker omdat ik me, zoals wel vaker, ineens weer realiseerde wat een mazzel ik eigenlijk heb. Die business waar wij in zitten. Te gek voor woorden. De mensen waar we mee samenwerken, allemaal karakters waar je een boek over zou kunnen schrijven. En daar word ik dan gewoon even happy van. Read more
Guatemala City, Februari 2006 – Het is goed om weer Spaans te horen om me heen. Je kunt heimwee hebben naar je geboorteland. Of plaats. Dat wist ik. Maar kun je ook heimwee hebben naar een taal? Zelfs als die niet eens je eigen is ? Ik kom er eigenlijk nu pas achter hoeveel ik van het Spaans ben gaan houden. Een taal die zonder uitzondering gepaard gaat met veel handgebaar en een golvende melodie. Storende factor is de wetenschap dat de overgrote meerderheid van de Spaans sprekende bevolking in dit ruige land in het bezit is van een vuurwapen. Een beetje een valse noot in de melodie zullen we maar zeggen. Niettemin geniet ik van het verblijf hier, nu al weer een maand, en dit schrijvende kijk ik terug op een bewogen en internationaal jaar.
Read more
Juba, Februari 2009 – Scarlatti vult de kamer met genialiteit. Ik heb mijn iPodje aangesloten op de TV, formaatje ‘WK-Voetbal’. De combinatie van de twee zorgt voor een aannemelijke geluidskwaliteit, al moet ik opmerken dat ze het die arme Domenico niet makkelijk maken op het moment. Ik zit hier midden op een bouwplaats. Boven mijn hoofd worden nog meer ‘kamers’ gemaakt. Buiten, tussen de barakken wordt een stoepje gelegd. Het gaat gepaard met een hoop gehamer, het schrille gekrijs van slijpmachines, het oorverdovende geluid van zware boormachines en het luide gekwek van de ebbenhouten schoonmaakstertjes die de ramen en deuren van deze ‘kamers’ eens flink komen afsoppen vandaag. Gelukkig ken ik zijn muziek goed. Domenico hoeft slechts hier en daar een paar nootjes door het lawaai heen te persen om zich verstaanbaar te maken. Hij spreekt mijn taal, ik ken zijn verhaal, we zijn vrienden. Read more
Teuge, September 2008 – Bij ons in het dorp is het één keer per jaar braderie. Het centrum van het dorp staat dan vol met tentjes van de lokale middenstand, waarin leuke spelletjes voor de kinderen en veel bier in plastic bekertjes voor de ouderen. Groot middelpunt van de braderie is de pompoenen wedstrijd. Bij dit evenement krijgt de kandidaat die het afgelopen seizoen de grootste pompoen heeft gekweekt een leuke prijs, samengesteld door diezelfde middenstand. Een doosje paperclips van de boekhandel, een kersenvlaai van de banketbakker, 5 ons rundergehakt van de slager etc etc. Maar de grootste prijs die het hele jaar wordt gekoesterd is natuurlijk “De Eer” en een mooie gegraveerde bronzen plaquette.
(c) Flickr / stevendepolo
Kaunas, July 2006 – “Kijk dan, die benen. Sjezus. En allemaal hoor. Zit er hier iets in het water of zo ?”
Aldus verzucht een niet bij naam genoemde piloot op een terrasje in Kaunas, Litouwen. De warme zomerzon volop medeplichtig aan het leed dat onder haar stralen geleden wordt. Als diabeten in een Belgische chocolaterie zitten vijf Nederlandse jongens achter een kopje koffie aan de boulevard in Kaunas. Alleen kijken, niet aankomen. Een paar meter verderop gaat een ononderbroken stroom bonbons voorbij, bijna zonder uitzondering gehuld in strakke en vooral ook korte minirok met gelijkwaardig truitje. Hoge stiletto hakken, wapperende haren, het deed in het begin een beetje dellerig aan, maar het went best snel. In de afdeling Vrouwelijk Schoon is Litouwen rijkelijk voorzien, dat is zonder meer bewezen. Opvallend veel fotomodel-mooie dames zoals je ze in Nederland slechts bij uitzondering tegenkomt. En deze boulevard is duidelijk de plaats om gezien te worden. Dus wij kijken. Terwijl onze onderkaak steeds dieper wegzakt in onze schoot deppen we af en toe wat kwijl weg met een papieren servetje en versterken we elkaar in de mening dat wij best een zwaar beroep hebben, zo af en toe, maar vandaag niet. Behalve de zon schijnt er volgens Lex, die wat voorbereidend etnologisch veldwerk heeft verricht, alhier een behoorlijk vrouwenoverschot te heersen. Er zijn dus blijkbaar niet genoeg mannelijke Lee Towers. Maar dat vinden wij geen probleem. Competitie is goed. Vooral als ze midden op straat wordt uitgevochten. Met als belangrijkste wapens oneindige benen en strak omhulde borsten in uitbundig bewegende vrijheid. Read more
Epe, Mei 2008 – Daar zit hij weer. Terug in zijn plastic huisje op een vakantieparkje in Epe. De wannabe zeeman. Kapitein van een ‘jachie’ dat op dit moment meer regenwater boven dan stromend water onder de kiel heeft. Of je moet grondwater ook meetellen. Ik heb mijn iPodje aangesloten op de stereo en maestro Ivo Pogorelich, u allen natuurlijk welbekend, speelt een paar prachtige sonates van Scarlatti. Heerlijk makkelijke muziek met een stevig ritme en een betoverende eenvoud. En toch… onpeilbaar diep. Die Italianen konden er wat van, zo’n driehonderd jaar geleden. Mijn Stortemelk sweater heb ik nog niet uitgedaan sinds ik hier arriveerde. Hij werd me uitgereikt door Marly de Machtige, in hoogsteigen persoon, vergezeld van een goedkeurend knikje. Dat leg je niet zomaar naast je neer ook al begint het een beetje te ruiken. En dus is het tijd om een zout avontuur(tje) aan het elektronische papier toe te vertrouwen. Het begon allemaal vorige week dinsdag. Read more
(c) Steffen Langhammer
Boekarest, Mei 2003 – Een zonnige zondagochtend in Boekarest, Roemenië. Casper belt om te melden dat er vandaag niet wordt gevlogen. Een leuke mogelijkheid om nog wat de stad in te gaan. We spreken af elkaar te ontmoeten in de buurt van zijn appartement.
Op mijn gemak keutel ik nog wat in mijn uitermate shabby hotelkamertje, en stap met ware doodsverachting in de gammele lift naar beneden om een taxi te pakken. Eenmaal buiten aangekomen zie ik er al een staan op het pleintje naast het hotel. De auto ziet er van buiten wat afgeragd uit, maar nieuwe taxi’s was ik hier toch ook nog niet tegengekomen, dus ik ben (nog) niet ongerust. Het zijn op enkele uitzonderingen na allemaal Dacia’s 1300, een Roemeense kopie van een Renault ontwerp uit de jaren 60. In deze stad rijden er duizenden. Ook onder de bevolking is het een veelgebruikt type. Blijkbaar een overblijfsel uit de tijd van het communisme. Iedereen hetzelfde, behalve de partijleiders. Read more
Guatemala City, Maart 2008 – Voor ons hotel in Guatemala City stonden in de regel een stuk of drie taxi’s te wachten op hun ritjes. Allen even wit, even saai en even Japans. Behalve één. De Cadillac. In principe maakten wij geen gebruik van taxi’s omdat we een eigen auto met chauffeur hadden. Op sommige dagen echter hadden we wel een auto, maar geen chauffeur. Dat waren de dagen dat Rodolfo zich vergist had in de tijd, zijn wekker kapot was gegaan, stuck in trafffic was, een bevallende vrouw op straat moest helpen, zijn autosleutels niet kon vinden of willekeurig welke andere smoes aan ons meldde waardoor hij onmogelijk op tijd bij ons hotel kon arriveren. Dus dan namen we maar een taxi. En dan hoopte ik altijd dat De Cadillac vooraan stond. Dat was in alle keren dat ik met de taxi naar het kantoor ging nooit het geval. Ik vreesde al Guatemala te moeten verlaten zonder ooit in De Cadillac te hebben gereden. Read more
